Του  ΑΝΤΩΝΗ ΜΠΕΖΑ πρ. Υφυπουργού Οικονομικών

 

Μετά από 1,5 περίπου χρόνο σκληρών μέτρων, που μέχρι στιγμής καταλήγουν στο γνωστό πηγάδι χωρίς πάτο,  έχουν δημιουργηθεί μια σειρά μύθοι, φυσική κατάληξη όλων των ψεμάτων. Πρόκειται για μύθους που αναπαράγονται τόσο από την πλευρά της κυβέρνησης, όσο και από την πλευρά εκείνων που συμφώνησαν με το Μνημόνιο και που τώρα προσπαθούν εναγωνίως να δικαιολογήσουν τη στάση τους.
 

Μύθος 1^ος: «Για όσα αντιμετωπίζει σήμερα ο τόπος, φταίει η προηγούμενη καταστροφική διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας».
 

Η αλήθεια: Αρχιτέκτονες και  κατασκευαστές του τεράστιου δημόσιου χρέους που καταδυναστεύει τη χώρα, είναι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 80. Το ΠΑΣΟΚ επίσης, ακόμη και ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εμπόδιζε κάθε προσπάθεια για  περιστολή της σπατάλης στο δημόσιο τομέα και διαρθρωτικές αλλαγές, προστατεύοντας θρασύτατα τις συντεχνίες και μιλώντας συνεχώς για αναδιανομή  των δανεικών.
 

  Μόλις πριν από δύο χρόνια, ο κ. Παπανδρέου, ως Αρχηγός της Αντιπολίτευσης, καλούσε τον τότε Πρωθυπουργό να «διατηρήσει το δημόσιο έλεγχο στον ΟΤΕ, στα ΕΛΤΑ, στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο,  στον ΟΣΕ, στην ΕΥΔΑΠ και τους άλλους στρατηγικούς οργανισμούς κοινής ωφέλειας της χώρας», μιλούσε για «επανακρατικοποιήσεις» και απειλούσε για «σύσταση προανακριτικής Επιτροπής για απιστία» στην περίπτωση του ΟΤΕ. Το φθινόπωρο μάλιστα του 2009, όταν η τότε κυβέρνηση είχε αποφασίσει σκληρές αλλά αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις, επέβαλε πρόωρες εκλογές με αφορμή την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας και τις κέρδισε, εξαπατώντας τους πολίτες με το αλησμόνητο «λεφτά υπάρχουν».
 

Ο ισχυρισμός ότι η Νέα Δημοκρατία αύξησε το χρέος κατά 120 δις μέσα σε 5 χρόνια, είναι ανυπόστατος. Από τα 120 δις, τα περισσότερα οφείλονται σε τόκους και χρέος προηγούμενων ετών και υποχρεώσεις που είχαν αναληφθεί από την περίοδο ΠΑΣΟΚ και αφορούσαν πληρωμές εξοπλιστικών προγραμμάτων,  πληρωμές κοινωνικής ασφάλισης και χρέη νοσοκομείων. Μόνο 7 δις στα πεντέμισι χρόνια, αφορούν την καθαρή προσθήκη χρέους από τη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ενώ η μέση ετήσια αύξηση του χρέους επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ (περίοδος 2010-2011) είναι σύμφωνα με  δικά της στοιχεία, 25 δις ευρώ περίπου.
 

Μύθος 2^ος: «Δεν υπήρχαν περιθώρια για  διαπραγμάτευση, έπρεπε να λάβουμε γρήγορες αποφάσεις, γι’ αυτό και οι συνομιλίες με την τριμερή των δανειστών μας ολοκληρώθηκαν γρήγορα».
 

Η αλήθεια: Από τον Οκτώβριο του 2009 έως τον Μάρτιο του 2010 που αποφασίστηκε η προσφυγή στο ΔΝΤ και το μηχανισμό στήριξης, υπήρχε επαρκής χρόνος για να γίνουν κινήσεις, να βρεθούν πηγές χρηματοδότησης και να δανειστούμε από την ελεύθερη αγορά. Και οπωσδήποτε, να διαπραγματευτούμε με τρόπο που θα γινόταν αποδεκτός από το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόσμου και κυρίως από την κοινωνία.
 

Προκειμένου όμως να εξασφαλιστεί η αναγκαία απόσταση, ανάμεσα στις προεκλογικές εξαγγελίες και στη μετεκλογική πραγματικότητα – η οποία ήταν βέβαια γνωστή και πριν από τις εκλογές, όπως περίτρανα αποδείχθηκε- δεν πάρθηκαν τολμηρές αποφάσεις, δεν εφαρμόστηκαν άμεσα, αλλά εκ των υστέρων, μέτρα που είχε προετοιμάσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας όπως οι ημϊυπαίθριοι, δεν αντιμετωπίστηκαν παθογένειες όπως αυτές των ΔΕΚΟ -μέχρι σήμερα η κυβέρνηση δεν έκανε ούτε μία αποκρατικοποίηση - και βέβαια δεν έγινε καμιά ουσιαστική αναμόρφωση και προσαρμογή του φορολογικού συστήματος στα νέα δεδομένα. Το αποτέλεσμα ήταν να μετατραπεί το πρόβλημα του χρέους σε κρίση δανεισμού και να βρεθούμε εκτός αγορών.
 

Μύθος 3^ος: «Στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία συναίνεσαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις».
 

Η αλήθεια: Στην Ιρλανδία, όταν ξέσπασε η κρίση, δεν υπήρχε συναίνεση ούτε καν στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος. Ο τότε πρωθυπουργός, παραιτήθηκε από την ηγεσία και προκήρυξε εκλογές όταν υποχρεώθηκε να καταφύγει στο μηχανισμό στήριξης και αφού πέντε μέλη του υπουργικού του συμβουλίου παραιτήθηκαν, χωρίς να σταθεί δυνατόν να αντικατασταθούν. Η νέα κυβέρνηση επαναδιαπραγματεύτηκε το αντίστοιχο Μνημόνιο, πέτυχε αύξηση του εισοδήματος των οικονομικά ασθενέστερων, διεκδικεί περαιτέρω μείωση του επιτοκίου δανεισμού, ενώ δεν ενέδωσε στις πιέσεις των Ευρωπαίων για αύξηση του συντελεστή φορολογίας των επιχειρήσεων.
 

Στην Πορτογαλία, τα τρία μεγάλα κόμματα συμφώνησαν με τους στόχους του προγράμματος για τον απλούστατο λόγο ότι είχαν ενεργό συμμετοχή στις διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ. Δεν τους «σερβιρίστηκε» ένα ήδη συμφωνημένο πρόγραμμα. Οι διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα κράτησαν εβδομάδες και ήταν δημόσιες, αφού σ’ αυτές, εκτός από τα κόμματα,  πήραν μέρος συνδικάτα, εκπρόσωποι όλων των επιχειρηματικών τάξεων, κλαδικά σωματεία, ακόμη και οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι. Πέτυχαν έτσι την προστασία των χαμηλών εισοδημάτων, υποχρεώνοντας την τρόϊκα να εγκαταλείψει τις ακραίες απαιτήσεις της.
 

Μύθος 4^ος: «Η μόνη εφικτή λύση σήμερα για τη χώρα είναι το Μνημόνιο γιατί αυτή η πολιτική οδηγεί στην αποφυγή της χρεωκοπίας, στην ανάκαμψη της οικονομίας και στον περιορισμό του ελλείμματος και του χρέους».
 

Η αλήθεια: Η δημοσιονομική εξυγίανση και η βιώσιμη ανάπτυξη είναι στόχοι με τους οποίους κανείς δεν μπορεί να διαφωνεί. Το πρόβλημα είναι ότι με την πολιτική που ακολουθείται, όχι μόνο δεν επιτυγχάνονται οι συγκεκριμένοι στόχοι, αλλά η χώρα βυθίζεται σε μεγαλύτερη και παρατεταμένη ύφεση, τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται, η ανεργία αυξάνεται, το «εσωτερικό χρέος» δημιουργεί ασφυξία και η φτώχεια διευρύνεται. Ταυτόχρονα, η χώρα βρίσκεται σε πραγματικό δημοσιονομικό εκτροχιασμό, παρά τις πρωτόγνωρες θυσίες των πολιτών.  Είναι επομένως φανερό ότι «το θεραπευτικό σχήμα» που έχει τεθεί σε εφαρμογή, δεν είναι το κατάλληλο.
 

Ακόμη και το επίτευγμα που επικαλείται η κυβέρνηση, η μείωση δηλαδή του ελλείμματος του 2010 κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες, είναι έωλο. Αυτό προέκυψε γιατί  αφέθησαν απλήρωτες υποχρεώσεις σε δικαιούχους, (επιστροφές ΦΠΑ σε εξαγωγείς, πληρωμές εργολάβων και προμηθευτών του Δημοσίου κλπ), ύψους 2,5% του ΑΕΠ. Άρα, η πραγματική μείωση του ελλείμματος είναι η μισή από αυτή που εμφανίζεται ως επίτευγμα. Ελήφθησαν μέτρα ύψους 10% του ΑΕΠ και έγινε πραγματική μείωση 2,5% του ΑΕΠ, τα 3/4 επομένως των θυσιών για το 2010 πήγαν χαμένες.
 

Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση έχει επιλέξει να θέτει εκβιαστικά και εκφοβιστικά διλήμματα, επενδύοντας στο φόβο της κοινωνίας και εισπράττοντας απόγνωση, που δυστυχώς μετατρέπεται σιγά- σιγά σε μη ελεγχόμενη αγανάκτηση.
 

Τα εκβιαστικά διλήμματα βέβαια, έχουν κόστος, που πάλι θα το πληρώσουν οι πολίτες. Η δήλωση του πρώην Υπουργού Οικονομικών ότι θα φορολογήσει τις καταθέσεις στοίχισε στο τραπεζικό σύστημα, 30 δις σε μια εβδομάδα. Η δήλωση της Επιτρόπου Δαμανάκη ότι θα βγούμε από το ευρώ, 7 δις σε 3 ημέρες ενώ η δήλωση της κυβέρνησης ότι τα λεφτά φθάνουν έως τον Ιούλιο, άλλα 10 δις.
 

Μύθος 5^ος: «Η Νέα Δημοκρατία ασκεί ανεύθυνη και καταστροφική αντιπολίτευση που οδηγεί τη χώρα στη χρεωκοπία, χωρίς να παρουσιάζει μια τεκμηριωμένη και εφαρμόσιμη  πρόταση».
 

Η αλήθεια: Η Νέα Δημοκρατία όλο αυτό το διάστημα, παρά τη διαφωνία της με τις αδιέξοδες επιλογές και τους χειρισμούς  της κυβέρνησης αλλά και την αναποτελεσματικότητα της πολιτικής που εφαρμόζεται, τήρησε στάση ευθύνης μη λέγοντας «όχι σε όλα», όπως μονότονα έκανε το ΠΑΣΟΚ ως Αντιπολίτευση. Στήριξε και στηρίζει στοχευμένα, ότι θεωρεί ωφέλιμο για τη χώρα και καταθέτει συνεχώς ρεαλιστικές απόψεις για την έξοδο από την κρίση.
 

Η πρότασή της για παράδειγμα, πριν από 1,5 χρόνο, για αποδέσμευση ευρωπαϊκών πόρων μέσω της μεταφοράς της εθνικής συμμετοχής στο τέλος της προγραμματικής περιόδου, μόλις τώρα με σημαντική καθυστέρηση και υπό συνθήκες βαθύτερης ύφεσης, υιοθετείται. Παράλληλα, η άντληση πόρων από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και την προώθηση ώριμων αποκρατικοποιήσεων, που παρουσιάστηκε πριν από 1 χρόνο, γίνεται σήμερα σημαία της κυβερνητικής πολιτικής.
 

Η Νέα Δημοκρατία είναι η μόνη πολιτική δύναμη της Αντιπολίτευσης που τόλμησε, με βάση μια διαφορετική σχολή σκέψης, να παρουσιάσει  αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση. Η πρόταση αυτή μπορεί να μη γίνεται αποδεκτή στο σύνολό της από τους εταίρους μας, αυτό όμως, στο πλαίσιο μιας σκληρής και πολυμέτωπης διαπραγμάτευσης, δεν αδυνατίζει τη δυναμική της, πολύ περισσότερο όταν ορισμένες από αυτές τις πολιτικές έχουν ήδη δικαιώσει διεθνώς τη Ν.Δ.
 

 Η πολιτική δεν είναι δημόσιες σχέσεις, δεν είναι διαπλεκόμενη υπαλληλία, δεν είναι αντικείμενο της οικονομικής ολιγαρχίας, δεν είναι κληρονομικό δικαίωμα. Είναι η τέχνη της ψύχραιμης διαχείρισης των κρίσεων, των υπεύθυνων και τολμηρών αποφάσεων και της αφοσίωσης σε έναν εθνικό οραματισμό, που δεν δέχεται την Ελλάδα γονατισμένη και ταπεινωμένη. Για το λόγο αυτό θα πρέπει να απαντήσουμε στις ανοικτές παλάμες της πλατείας Συντάγματος, ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Θα πρέπει με πράξεις και προτάσεις να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών και να επαναδιαπραγματευτούμε με τους δανειστές μας, με όρους εθνικής αυτοπεποίθησης. Αυτό κάνει σήμερα η Νέα Δημοκρατία.