Κυρίες και κύριοι Συνάδελφοι,
 

Στον  περιορισμένο χρόνο των 5 λεπτών που έχω στην διάθεσή μου, θα ήθελα να κάνω τρείς πολύ συγκεκριμένες παρατηρήσεις:

Παρατήρηση πρώτη: Η διαδικασία που γίνεται σήμερα, κρίνει την αξιοπιστία του Προϋπολογισμού του 2011.

Τι δείχνει λοιπόν ο Απολογισμός του 2011; Ότι όλοι οι στόχοι που είχαν τεθεί σε εκείνο τον Προϋπολογισμό, ήταν μη ρεαλιστικοί και ότι όλες οι προβλέψεις του έπεσαν έξω, με σημαντικότατες αποκλίσεις.

Τα καθαρά έσοδα, τα φορολογικά έσοδα, οι δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού, οι δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, οι δαπάνες του ΠΔΕ, η είσπραξη των βεβαιωμένων εσόδων, η απορροφητικότητα των κοινοτικών κονδυλίων, το έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης, το δημόσιο χρέος, όλα διαφέρουν σημαντικά από τους στόχους που είχαν τεθεί.

Τι δείχνει ακόμη ο Απολογισμός του 2011; Ότι η τότε κυβέρνηση δεν πήρε, όπως ισχυριζόταν, απλά τολμηρά μέτρα για την μείωση του ελλείμματος. Πήρε πρωτοφανή σε ένταση και σε μέγεθος μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής (τα περισσότερα από αυτά δεν είχαν καν προβλεφθεί στον Προϋπολογισμό), τα οποία όμως μείωσαν περισσότερο το ΑΕΠ παρά το έλλειμμα.

Και επιπλέον, αυτή η σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή, ήταν εντελώς αναποτελεσματική. Ελήφθησαν μέτρα 16,7 δις ευρώ (7,7% του ΑΕΠ), προκειμένου να μειωθεί το έλλειμμα κατά 4 δις ευρώ (1,3% του ΑΕΠ). Η αποτελεσματικότητα δηλαδή των μέτρων ήταν μικρότερη από 25%. Πρωτοφανές χαμηλό ποσοστό!!!

Η κριτική επομένως που άσκησε τότε η Νέα Δημοκρατία, ως Αξιωματική Αντιπολίτευση, δεν είχε ψηφοθηρική σκοπιμότητα. Αποδείχτηκε ορθή, και δικαιώθηκε στην πράξη.

 

 

Αναγνωρίζουμε βέβαια ότι η κατάσταση σήμερα εξακολουθεί να είναι δύσκολη για χιλιάδες συμπολίτες μας. Σήμερα όμως, δεν εφαρμόζεται το ίδιο μείγμα οικονομικής πολιτικής. Η απειλή εξόδου της χώρας από το ευρώ έχει εντελώς εξαλειφθεί. Επιπλέον, και δεν χρειαζόταν η αναγνώριση του λάθους για τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές από το ΔΝΤ, η συνέχιση της δημοσιονομικής προσαρμογής - μετά την διετή παράταση που πήραμε - γίνεται με πιο ήπιο τρόπο. Το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα προσαρμογής περιλαμβάνει για πρώτη φορά τη ρήτρα θετικής απόκλισης, όταν υπερβαίνουμε τους στόχους. Τέλος, τα χρήματα που θα εισρεύσουν στην πραγματική οικονομία το 2013, θα είναι πολύ περισσότερα από τα χρήματα που θα βγουν από την αγορά λόγω της νέας λιτότητας.

 Παρατήρηση δεύτερη: Πολλές φορές κάνουμε το λάθος να μιλάμε για τον Προϋπολογισμό και τον Απολογισμό μόνο με αριθμούς και με επιχειρήματα οικονομικής πολιτικής. Ας μιλήσουμε όμως και με άλλους όρους!!

Τα βασικά προβλήματα για την κοινωνία και την οικονομία εκείνη την εποχή, ήταν 1^ον) η βαθιά λαβωμένη ψυχολογία των Ελλήνων και 2^ον) η απαράδεκτη εικόνα που είχε διαμορφωθεί για την χώρα στο εξωτερικό.

Η τότε κυβέρνηση κατασκεύασε προπαγανδιστικά ψέματα και στη συνέχεια πίστεψε και η ίδια σε αυτά της τα κατασκευάσματα, συμπαρασύροντας τη χώρα και τους πολίτες.

Και σε άλλες χώρες υπάρχει διαφθορά. Δεν υπήρξε όμως πρωθυπουργός άλλης χώρας να διαφημίζει τη διαφθορά της πατρίδας του στο εξωτερικό.

Προφανώς και δεν μπορεί να εισπραχθεί το σύνολο των φόρων που βεβαιώνονται, αφού υπάρχουν χρέη πτωχευμένων εταιρειών, ανεπίδεκτα είσπραξης χρέη φυσικών προσώπων κλπ .

Κανείς όμως δεν περίμενε, ότι θα υπήρχε τέτοιος πολιτικός καιροσκοπισμός, που θα παρουσιάζονται τα 30 δις ευρώ ανείσπρακτων οφειλών του 2009, ως η λύση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας. Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν, ότι μετά από 2 μόλις χρόνια, το 2011, όχι μόνο δεν είχαν εισπραχθεί τα χρήματα αυτά, αλλά είχαν αυξηθεί σε 50 περίπου δις ευρώ.

Παρατήρηση τρίτη: Σε μια πρόσφατη συνάντηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με εκπροσώπους εθνικών Κοινοβουλίων που έγινε στις Βρυξέλλες, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, ότι από όλες τις πτέρυγες, τονίστηκε   η ανάγκη για ενίσχυση   της λογοδοσίας, όπως επίσης και η ανάγκη για δημοκρατική διαχείριση της οικονομικής διακυβέρνησης.

Το ζήτημα αυτό, που αποτελεί κορυφαία πρόκληση αλλά και ευθύνη για όλα τα Κοινοβούλια, είναι ιδιαίτερα επίκαιρο σήμερα. Και είναι ιδιαίτερα επίκαιρο, γιατί δεν μπορεί λόγω της κρίσης, η εκτελεστική εξουσία να αποστερεί από τα Κοινοβούλια το βασικό προνόμιό τους, το δικαίωμα δηλαδή να εγκρίνουν και να ελέγχουν έναν προϋπολογισμό και με τον τρόπο αυτό να ασκούν αποτελεσματικό έλεγχο στις δημοσιονομικές πολιτικές.

Αν θέλουμε λοιπόν να ασκούμε με αποτελεσματικότητα τα δικαιώματα μας, πρέπει, τροποποιώντας ακόμη και τον Κανονισμό της Βουλής, να αξιοποιήσουμε σημαντικά εργαλεία που έχουμε στα χέρια μας, όπως το Ελεγκτικό Συνέδριο.

Οι μέχρι τώρα σχέσεις  Βουλής και ΕλΣ είναι περιορισμένες. Δεν προβλέπεται κοινοβουλευτικός διάλογος με το ΕλΣ, μέσω της υποβολής ερωτήσεων και της παροχής απαντήσεων και διευκρινήσεων. 

Το Κοινοβούλιο δεν ασχολείται ουσιαστικά με τα ευρήματα των ελέγχων του ΕλΣ. Δεν υπάρχει συστηματική ροή πληροφοριών προς τα μέλη του Κοινοβουλίου, ούτε υπάρχει η δυνατότητα το ΕλΣ να διενεργεί έρευνες μετά από παραγγελία του Κοινοβουλίου. Έρευνες, όχι μόνο για λογιστική διερεύνηση και για τη νομιμότητα και την κανονικότητα, αλλά και για την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας και της αποδοτικότητας στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος.

Μπορούμε, να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση. Η Βουλή και το Ελεγκτικό Συνέδριο, θα πρέπει να εγκαθιδρύσουμε έναν ουσιαστικό, διαρκή και σε βάθος διάλογο, μέσω του οποίου να μεταρρυθμιστεί το σύστημα ελέγχου και λογοδοσίας στην πατρίδα μας. Και αυτό πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν πιο σύντομα.

Σας ευχαριστώ.